De politie is je beste vriend? Nee, de Dietse diender is een driftkikker. Hij is onbedacht-zaam en bekrompen. Hij is snel op de tenen getrapt en staat snel op zijn strepen. Hij duldt geen tegenspraak. Het type kort lontje, zeg maar. Dit baseer ik op een steekproef van vier contactsituaties in de persoonlijke levenssfeer. En Nederlandse journaalbeelden…

Elke keer sta ik er weer van versteld. Om te beginnen de achterdocht die ik ontmoette toen ik aangifte deed van een gewelddadige straatroof in 2005, waarbij ik o.a. mijn legitimatiebewijs verloor. Zal ik wel verkocht hebben, dachten ze daar misschien. En mijn ingetrapte scheenbeen en bloedende achterhoofd waren allemaal onderdeel van het plan. Dan het in discussie treden over irrelevante details zoals van welk materiaal mijn plafond is gemaakt (doorsnee gipsplaat) terwijl ik mijn verhaal probeer te doen over de ernstige geluidshinder waar ik mee te kampen heb. De bitsheid van medewerkers van de meldkamer. Of hoe één agent het presteerde mij aan de telefoon te gebieden niet langer het servicenummer te bellen als ik weer ’s wakker schrok van kabaal. Ik moest eerst in gesprek gaan met de lallende studenten aan de overkant, waar hij zonet had aangebeld en die ’s nachts met de deuren gooiden. En ik maar denken dat het een uitgemaakte zaak is dat ze dat niet horen te doen en dat een stille wenk van die agent ter plekke had moeten volstaan.

Een meer recente ervaring (gisteren) spande echter de kroon. Dit keer was ik het onderwerp van een klacht. Ik zou mijn radio te hard aan hebben staan overdag. Er mankeert mij geloof ik niets aan mijn oren maar ik vroeg de agenten voor de zekerheid of zij dat ook zo ervoeren. Ze waren makkelijk te verstaan boven het geluid. De agenten weigerden antwoord te geven. Ze beschuldigden mij ervan dat ik ze met het stellen van deze klaarblijkelijk impertinente vraag had onderbroken en dat dit van een gebrek aan respect getuigde.

Amerikaanse toestanden

Één van de agenten zei daarna iets in de zin van dat hij nu begreep dat er met mij niet te praten viel en dat ik hen dus meer zou gaan zien. Ik vind dat de agenten alle ruimte hadden om hun zegje te doen maar zelfs als ik ze niet had laten uitpraten is het erg voorbarig om vervolgens te stellen dat ik niet voor rede vatbaar zou zijn. Het gesprek was nog geen vijf minuten oud toen ik dit naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Er klinkt vooringenomenheid èn een verholen dreigement in door: Dan moet ik maar voelen?

Ik vroeg hem meerdere keren de woning te verlaten. Dat weigerde hij. Hij wilde terstond mijn legitimatiebewijs zien. Toen ik deze niet snel genoeg tevoorschijn kon toveren werd z’n toon agressiever. De agent heeft zich niet gelegitimeerd toen ik hem naar zijn naam vroeg. Hij dreigde mij tot tweemaal toe mee te nemen naar het bureau als ik nog langer ‘treuzelde’ en hem weerwoord bood. Hij was mij en het wachten zat, zei hij op een gegeven moment met stemverheffing terwijl hij naar me toe liep. Ergens vermoedde ik dat hij bezig was met uitlokking. Hij hoopte misschien dat ik mijn beheersing zou verliezen. Ik blies inderdaad een beetje stoom af tegen het eind, toen ik hem geërgerd een eikel noemde. Ze reageerden beiden als door wespen gestoken: Belediging! 

Vanochtend zag ik een nieuwsbericht over de verpleegster in de V.S. die in handboeien werd geslagen omdat zij (terecht) weigerde een bloedmonster af te geven aan een agent. In de analyse zei de nieuwslezer het volgende: “De ergste overtreding in Amerika is tegenwoordig dat je oneerbiedig bent jegens een wetsdienaar. Dat is niet daadwerkelijk een misdrijf… maar de agenten worden aangeleerd en erop getraind dat het de gróótste misdrijf is. Als iemand je bevelen niet opvolgt, of dat nu terecht is of niet. Legaal of illegaal. Het maakt niet uit. Behandel ze ruw. Arresteer ze. Sluit ze op. Tenzij ze over macht beschikken…” Bijvoorbeeld omdat ze voor de media werken of een politieke functie bekleden. In de V.S. is het niet meer voldoende als je tot de middenklasse hoort.

We leven dan wel niet in de V.S. maar we volgen ze nog wel steeds in van alles, of dat nu op cultureel gebied is of in het politieke discours en de inrichting van het openbaar bestuur. Dus is de politie in Nederland nog wel te vertrouwen? Niet echt. Ze is ook hier in veel opzichten een onderdeel van het probleem geworden met opkomende thema’s als excessief geweld, discriminatie en een toenemend gebruik van voorlopige hechtenissen.

Met haar optreden is zij gisteren in elk geval door de mand gevallen, vanwege dat eenzijdig hameren op respect.